بررسی بیان رابطه ی m‏dm۲ در مبتلایان کارسینوم پاپیلری تیروئید با برخی عوامل مؤثر بر پیش آگهی

زمینه و هدف: سرطان تیروئید شایع ترین بدخیمی اندوکرین محسوب می شود که نوع پاپیلری آن شایع ترین سرطان تیروئید و هفتمین سرطان شایع زنان است. از مارکرهای بیولوژیک برای تعیین پیش آگهی سرطان پاپیلری تیروئید استفاده می شود. یکی از فاکتورهای موثر در پیش آگهی این سرطان mdm2 می باشد. هدف از انجام این مطالعه تعیین فراوانی بیان mdm2 در سرطان تیروئید و ارتباط آن با برخی عوامل می باشد. روش بررسی: این پژوهش یک مطالعه مقطعی از نوع تحلیلی بود که بر روی 73 بیمار مبتلا به سرطان اولیه ی پاپیلری تیروئید ( 1387-1384) مراجعه کننده به بیمارستان شهید مصطفی خمینی تهران انجام گرفت. پس از آماده سازی نمونه ها، یک برش بافتی از هر نمونه گرفته شد. یکی از برش های بافتی تومور و غدد لنفاوی با روش هماتوکسیلین و ائوزین، رنگ آمیزی گردید. mdm2 در نمونه ی دیگری به روش ایمونوهیستوشیمی با آنتی بادی مونوکلونال بررسی شد. سپس اندازه ی تومور، درگیری غدد لنفاوی و رنگ پذیری با mdm2 تعیین شد. تمامی نمونه ها توسط آسیب شناس واحد مورد بررسی قرار گرفت. داده ها به وسیله ی نرم افزار spss و با استفاده از آزمون های آماری کای دو و من ویتنی آنالیز شد. یافته ها: میانگین سنی بیماران مورد مطالعه 85/41 سال و با انحراف معیار 65/16 سال بود. 5/31 درصد نمونه ها از نظر mdm2 مثبت بودند و 6/21 درصد از بیماران، درگیری غدد لنفاوی داشتند. بین بیان mdm2 و درگیری غدد لنفاوی و اندازه ی تومور ارتباط مستقیم معنی داری وجود داشت (05/0p<). نتیجه گیری: در مورد نقش mdm2 در پیش آگهی بیمار، به نظر می رسد که هرچه میزان بیان mdm2 در سلول های تومور بیشتر شود، احتمال درگیری غدد لنفاوی افزایش می یابد.